Toen ik 17 jaar geleden moeder werd, ben ik mij steeds meer gaan verdiepen in wat ik at. Over mijn eigen eetgedrag had ik eigenlijk nooit zo nagedacht, maar nu ik mijn baby moest gaan voeden, wilde ik meer weten over wat ik hem, en ook mezelf, te eten gaf. Ik ging artikelen lezen en documentaires kijken. En stapte in eerste instantie over naar biologisch eten, maar al vrij snel naar vegetarisch eten. Van koken hield ik altijd al, verse producten gebruiken deed ik ook, dus ik sloeg snel aan het experimenteren.
Langzamerhand verbreedde de argumentatie om geen vlees te eten zich van gezondheid naar de zorg voor de planeet en onze dieren. En daaruit volgde helemaal all the way plantaardig. Ik kon voor mezelf niet meer volhouden dat ik geen vlees meer at vanwege de bio-industrie en het klimaat, maar dat ik wel lekker kaas, roomboter en karnemelk gebruikte. Want de zuivelindustrie is het broertje van de vleesindustrie. Dus hup ook de zuivel eruit. En nog creatiever op zoek naar recepten.
De reacties in mijn omgeving varieerden van: “wat knap, dat zou ik nooit kunnen” tot “je wordt nu toch niet zo’n activist” tot “ik zou wel willen, maar ik heb geen idee wat ik dan zou moeten eten.”
Mijn kinderen, inmiddels zijn het er drie, hebben altijd vegetarisch meegegeten en ontwikkelden zich tot echte lekkerbekjes. Zo noemde ik ze vaak, en zo noem ik mezelf ook. Dat ik geen dierlijke producten meer eet, betekent niet dat ik niet van lekker eten houd. Ik houd enorm van lekker eten, maar wel met liefde voor dier en planeet. Of je nou herbivoor bent of carnivoor, ik denk dat lekker eten je gelukkig maakt. En dat lekkere eten deel ik graag met jullie.
Maar ik ben geen fulltime blogger. Ik heb een drukke baan, drie kinderen en een vol sociaal leven. Dus verwacht geen dagelijkse updates. Ik streef naar 2 tot 3 recepten toevoegen per week. Recepten die jij ook zo kan maken. Die de ene keer wat meer moeite kosten dan de andere keer, maar altijd lekker zijn.